Beck (Bek) Józef (1867–1931), działacz społeczny i samorządowy. Ur. 21 VII w Białej Podlaskiej. Po ukończeniu gimnazjum w mieście rodzinnem studjował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, a uzyskawszy dyplom, był aplikantem sądowym. Już jako młody student wziął żywy udział w ówczesnym ruchu robotniczym i należał do założycieli Związku Robotników Polskich w Warszawie. Odpokutował to więzieniem w X-tym pawilonie cytadeli warszawskiej, a następnie w petersburskich kazamatach »Kresty«. Skazany na osiedlenie w Rydze, poświęcił się studjom nauk humanistycznych i pedagogice. Humanistykę wykładał na pensji prywatnej Szymanowskiej, a język polski na tajnych kursach, nie tracąc styczności z ruchem robotniczym w Królestwie. Nie chcąc, by władze rosyjskie zmuszały żonę, pochodzącą z rodziny unickiej z Chełmszczyzny, i dziecko do przyjęcia prawosławia, uciekł do Galicji. Na gruncie lwowskim musiał zarobkować, aby utrzymać rodzinę, a równocześnie odbywał praktykę bezpłatną w wydziale Rady powiatowej. Dzięki temu został w r. 1899 powołany na stanowisko sekretarza Rady powiatowej w Limanowej, Tu z całym zapałem i dużą energją zabrał się do podniesienia powiatu z dotyczasowego zaniedbania. Równolegle z pracą samorządową imał się pracy oświatowej wśród ludu. Dzięki staraniom B-a powstało w Limanowej w r. 1900 Koło Tow. Szkoły Lud., w którem wraz z żoną Bronisławą pracował wybitnie i owocnie. Przez szereg lat był w tem Kole kierownikiem kursu dla dorosłych analfabetów i zapoczątkował założenie wypożyczalni książek. Utworzył Zakład sadowniczy, w którym kształcono instruktorów sadownictwa. Jako dyrektor Towarzystwa Zaliczkowego w Limanowej przez lat kilkanaście kierował sprawnie i rozumnie tą instytucją. Za fundusze, zbierane z grzywien i kar administracyjnych, powstał z inicjatywy B-a Zakład dla sierot.
B. wytrwał na posterunku, choć zaangażowany w mobilizację strzelecką i formowanie legjonów, nawet gdy Limanowę objęła okupacja rosyjska; jak tylko wrócili Austrjacy (w r. 1915), zakrzątnął się znów, by dźwignąć z ruiny nietylko swoje gospodarstwo, ale i majątek powiatu. Niezrażony przeciwnościami, urządził wLimanowej, wśród całego szeregu innych rekonstrukcyjnych prac powojennych, uroczysty obchód w setną rocznicę śmierci Kościuszki.
Opuszczając w r. 1918 Limanowę, pozostawił po sobie pamięć wzorowego gospodarza i znakomitego działacza społecznego. Po krótkim pobycie w Lublinie na stanowisku dyrektora Biura Stałego Prezydjum Zjazdów Sejmikowych zamianowany został podsekretarzem stanu w Min. Spraw Wewnętrznych w Warszawie, na którem to stanowisku pozostawał do marca 1920 r. Przez pół roku pracował w Zarządzie Komisarjatu Cywilnego Frontu Południowo-Wschodniego, a wróciwszy do Ministerstwa, został zamianowany dyrektorem sekcji, a następnie dyrektorem departamentu samorządowego. W r. 1922 spowodu złego stanu zdrowia zrezygnował z tego stanowiska i pracował już tylko w organizacji spółdzielczej »Społem«. W r. 1924 powołano go na dyrektora biura w Radzie Zjazdu Samorządu Ziemskiego. Równocześnie wykładał w Wyższej Szkole Handlowej, a w r. 1928 zamianowany prezesem Związku Powiatów Rzplitej, sprawował tę godność do śmierci.
B. był jednym z pierwszych redaktorów założonego przez siebie czasopisma »Samorząd terytorjalny«. W r. 1929 został członkiem Trybunału Stanu. Był odznaczony komandorją orderu Polski Odrodzonej, Krzyżem Niepodległości i Złotym Krzyżem Zasługi. Umarł w Warszawie 12 XII 1931, gdy syn jego Józef był wiceministrem spraw zagr.
Oprócz licznych artykułów, rozsianych w prasie codziennej i zawodowych czasopismach, ogłosił drukiem następujące prace: Kooperatywy spożywcze, Lw. 1914; Opieka nad sierotami, Lw. 1916; Działalność Rady Powiatowej w Limanowej na polu popierania sadownictwa w latach 1902–1917, W. 1925; O czynnik obywatelski w samorządzie, W. 1916; O samorządzie, tamże 1926; Główne wytyczne planowości w gospodarce powiatowych związków samorządowych, W. 1927; Metody i wzory działalności samorz. powiatowego na polu human.-kult., W. 1930; Młodzież wiejska w pracy z samorządem, W. 1931. Pośmiertne dzieło pt. Jan Bielecki (1932), wydane staraniem syna, jest to studjum filozoficzne, osnute na tle życia J. Bieleckiego.
Józef Beck, nekrolog (z fotografia) w czasopiśmie »Samorząd terytorjalny«, zesz. 3 i 4, W. 1931; Sprawozdania Zarządu Głównego T. S. L. za lata 1900–1910; Wspomnienia własne autora niniejszej biografji; Uwagi syna.
Justyn Sokulski